Krystyna Jamroz rodowita buszczanka, niezwykle uzdolniona śpiewaczka operowa, która zasłynęła na scenie polskiej i zagranicznej jako sopran dramatyczny o bogatej materii dźwiękowej.

Urodzona 29 sierpnia 1923 w Busku-Zdroju, zmarła 9 lipca 1986 r. w Warszawie. Uznana została za jedną z najwybitniejszych śpiewaczek w powojennych dziejach polskiego teatru operowego. Swój głos kształciła we Wrocławiu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej pod kierunkiem Ireny Bardy. Wrocławska opera była również miejscem debiutu artystki. To tu właśnie w 1946 zadebiutowała w „Rigoletcie” Verdiego u boku Ady Sari oraz jako Kate Pinkerton w „Madame Butterfly” Pucciniego. Artystka przez ponad dziesięć lat zaangażowana była w zespole solistów Opery Wrocławskiej, gdzie występowała do 1957 r. Kreacje tytułowych ról – w operze Piotra Rytla Ijola oraz Giocondzie Amilcare Ponchielliego przyniosły jej rozgłos. W 1958 przeniosła się do Opery Poznańskiej, gdzie zasłynęła partią tytułową w Turandot Pucciniego, Ulany w Manru Ignacego Jana Paderewskiego i Magdy w operze Konsul Gian Carlo Menottiego. W 1962 została solistką Teatru Wielkiego w Warszawie i występowała w nim przez osiemnaście sezonów. Najciekawszymi jej rolami w tym okresie były: Marszałkowa van Werdenberg w Kawalerze srebrnej róży Richarda Straussa, Matka w Więźniu Luigiego Dallapiccoli, Desdemona w Otellu i Leonarda w Trubadurze Giuseppe Verdiego, Donna Elwira w Don Giovannim Mozarta, Hanka w Chłopach Witolda Rudzińskiego, Matka Joanna w operze Krzysztofa Pendereckiego Diabły z Loudun. Międzynarodową karierę rozpoczęła od występu na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” w 1959, biorąc udział w pierwszej polskiej realizacji opery Krútňava Eugena Suchoňa. W tym samym roku występowała także na festiwalu w Splicie, w 1960 w Związku Radzieckim (Kijów, Ryga, Wilno), w 1964 w Budapeszcie, w 1965 w Ankarze. W 1971 r. wyjechała do Stanów Zjednoczonych, w 1972 odbyła, wraz z zespołem Teatru Wielkiego w Warszawie, tournée po Niemczech. W okresie 1978–1979 była zatrudniona jako śpiewaczka w przedsiębiorstwie Polskie Radio i Telewizja [Komitet ds. Radia i Telewizji], gdzie jej mąż, Sergiusz Mikulicz, był jednym z dyrektorów. 1 lutego 1980 r. przeszła na emeryturę i wyjechała do Kambodży z mężem, mianowanym tam ambasadorem PRL. Po powrocie do Polski wróciła w Teatrze Wielkim do roli Hekuby we wznowionych Trojankach (1984 r.). W latach 1967-81 była członkiem jury konkursów wokalnych w Monachium, Salzburgu, Tuluzie, Paryżu, Rio de Janeiro, Edmonton i Montrealu. Występowała na wielu scenach europejskich, m. in. w ZSRR, Bułgarii, Holandii, na Węgrzech, w Turcji, Rumunii, RFN, Francji, a także Brazylii i Stanach Zjednoczonych, była zapraszana do jury renomowanych konkursów muzycznych, np. w Tuluzie, Paryżu, Rio de Janeiro, Monachium, Salzburgu, Montrealu. Śpiewaczka uhonorowana została również wieloma odznaczeniami i nagrodami, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964), Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1977), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980). Krystyna Jamroz obdarowała była przez los nie tylko piękny głosem ale też niezwykłą urodą i talentem aktorskim. Była blondynką, o zdecydowanych rysach twarzy i proporcjonalnej figurze. Jej sopran miewał ostre brzmienia, ale zdolności aktorskie czyniły ją nader wyrazistą osobowością sceniczną.
W październiku 1987 roku na ścianie sanatorium „Krystyna” obecnie Uzdrowiskowy Szpital Kompleksowej Rehabilitacji Krystyna odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą Krystynie Jamroz. W trakcie koncertu uświetniającego tę uroczystość Bogusław Kaczyński zaproponował, aby zorganizować festiwal muzyczny imienia tej śpiewaczki. I tak od 1995 r. w Busku-Zdroju – w rodzinnym mieście artystki organizowany jest coroczny Międzynarodowy Festiwal Muzyczny im. Krystyny Jamroz. Jest to największe kulturalne wydarzenie tego typu w regionie, które gromadzi znanych polskich i zagranicznych muzyków, dyrygentów i śpiewaków oraz tłumy wielbicieli. Dotychczas odbyło się XXVI edycji festiwalu. Patronka festiwalu posiada również swoje słoneczko w Buskiej Alei Gwiazd mieszczącej się w Parku Zdrojowym obok zabytkowego sanatorium Marconi.